یاد استاد ایرج افشار

چرا ز قافلۀ همـــــــــدلان جـــدا برویــــــم

نمانده یک دل درد آشــــــــــــنا، بیا برویـــم

چو سرو خاک نشین گشت و لاله خونین دل

بیا کزین چمن ای دوست چون صــبا برویم

همه ســرای نشـــــینان آشـــــــنا رفتـــــــــند

رسـیده وقت که ما نیز ازین ســـــرا برویــم

زمــانه با مــــا، مـــا بـا زمــــانه، بیـــــگانه

ببـــــــند بـــار که دنبـــــال آشنــــا برویـــــم

بخوان ز موی ســـــپیدت که گنـدمت شد آرد

گذشــــت نوبت و بهتــــر کز آســــــیا برویم

ز هـرکه نام بری بشـــنوی«روانش شــــاد»

به دلخوشـــــــی برِ یاران دگر کجـــــا برویم

ببـین کِی مانـــده، دریـن کوی، از وفـــاداران

بیـــــا کـــه در پی یـــاران با وفـــــا بــــرویم

دلا چنــــین که شکســــتی ز رفتن افشـــــــار

مباش بســــــــــتۀ این خاکدان، بـــیا برویــــم

هزار حجّت دیگـــــر برای رفتن هســـــــــت

بگو بیــــــا برویــــــم و مگو چـــــــرا برویم

آصف فکرت

11 مارچ 2011