هریرود در هرات و سرخس

رفتم به ســــرخس و به تماشــــای هــــریرود

از دیدن امواجــــم برخاســت ز ســــر دود

لخــتی بنشســـــتم به لب رود تــــجن – لیک

دل داشــــت هوای پل مــــــالان و هـــریرود

بادی به ســـرخس است که نامند صد و بیست

آری به هـــری نــــیز چنین است و چنین بود

در مزرعــــهء کاج ســـــــــــرخـــس آمد یادم

ناجوی هریوا که همی ســــــر به فلک ســـود

وز میوهء نــــغز هـــــــــــــــــری آورد به یادم

انگور و به و ناک و شـــــــــــلیل و شـــفتالود

ای شهر من ای شهر خوشــــــیها که به غربت

دور از تو دلم یک نفس از غصه نیاســــــــــود

نی گرســـــــــــــــنهء نانم و نه تشـــــــنهء آبم

دوری ز تو ام لیک تن و روح بفرســـــــــــود

دردا که نداننـــــد عزیزان که به غربــــــــت

یک شــــــــــام نه آرامم یک روز نه خوشـــنود

محســــــــــــود حریفانـــم و دوری ز وطن لیک

بس کاست ز قدر من و یک ذره نیـــــــــفزود

زآغوش تا دورم پیوســـــــــــــــــته مرا هـــست

رخ زرد و ســـــــــــــر افکنده چو بیمار تب آلود

آن جامهء عشـــــــــــرت که مرا از تو به تن بود

فرسود که نی تار بماندســـــــــــــتش و نی پود

آصف فکرت

سرخس - تابستان 1372