قصّـــه

بیــا که سـاعتی از روزگار قصــه کنیم

خــزان ز یاد بریم از بهار قصه کنیم

دمــی ز غصهء بیگانگی بیاســاییم

ز آشـــنا و ز یار و دیار قصه کنیم

ز اشــک و خون و ز ویرانگری بسی گفتند

ز آب و ســــبزه و دیدار یار قصه کنیم

ز بامداد خوش و شام دلکش کــابل

گهی نهان و گهی آشـــکار قصه کنیم

ز رود کابل و دیوار رفته تا ســــر کوه

که حلقه گشته چو بر گنج مـار قصه کنیم

ز اندرابـــــی و چنــــــداول و ده افغــــــانان

ز چلســـــــتون و گذرگاه یـــــــار قصه کنیم

دقیقه یی بگشـــــاییم دفتر تاریخ

ز باغ بابُـــــــر و بالا حصـــار قصه کنیم

خوشا طراوت پغمــان و تپــّه و دره اش

زجلوهء گل و صـوت هـــزار قصه کنیم

ز آب دیده، ز دلهای ســـنگ، از سالنگ

ز رود و چشمه و از کوهسـار قصه کنیم

ز درس" مژده که آمد بهار" و آن دوران

ز " آ ب و ســـــایۀ بید و چنار" قصه کنیم

خوش آن بهـــــار که گل بود و گلفروش نبود

به یاد عهد گل از گلبهــار قصه کنیم

ز باغهــای گل و میوه روز آدینــــه

شکرشکن شده از قندهـار قصه کنیم

چه شاخه ها که شکست و چه ریشه ها که بسوخت

زهر درخت، ز هرشاخسـار قصه کنیم

گه از هوای هـرات و گه از صفای هرات

ز شـــــهر و کــارته و کاربار قصه کنیم

ز غوریان و شـکیبان، سیاوشان و کروخ

ز اوبــه و فره و اســــفزار قصه کنیم

زچارســــــــوی و ز بازار خوش، ز کازرگــاه

ز ارگ و بـــاره و پای حصـار قصه کنیم

ز چشــت کاید ازان نکهت نســــیم بهــشت

گزاف نیســــت اگر بار بار قصه کنیم

ز مهر دست به دلهـــای داغدار نهیم

ز جلوهء گل ســــرخ مزار قصه کنیم

کنیم یاد ز بلـــــخ گـُزین و زاتش دل

خمــوش از حرم نوبهـــار قصه کنیم

گهی ز ســـــنگ و گه از لعل و لاجورد بدخش

گـهــــی ز دامن و دشـــت تخـار قصه کنیم

ز نار نغــز ســمنگان و تاشـقرغان، نیز

ز رخـش گمشــده در مــرغـــزار قــصه کنیم

ز فـــاریـــاب و جـــنون شــــباب یاد آریم

ز دشــــت لــیلی و آن لاله زار قصه کنیم

گــــــهی ز خنگ بت و گه ز سرخ بت گوییم

ز بامـــیان و ز غــرج و ز شار قصه کنیم

چه قصه یی؟ که به جز غصه نیست حاصل ما

به کنج غربت اگر صد هزار قصــه کنیم

آصف فکرت

مشـــــهد