یـــــــاد کابـــــل

چون گرد اگر جانب کابل بَرَدَم باد

بشتابم زی دامن کوه علی آبــــاد

آن سنگ ببوسم که برآن با تو نشستـــــیم

آن سبزه ببویم که تو را بر قدم افتاد

شویم رخ از آن آب که شُستی تو بدان پای

پویم رد آن خاک که دادیش تو برباد

زان ناروَنانی که تو خوانی پشه خان شان

بس خاطرۀ خوش که مرا هست فرایاد

در سایۀ آن ناروَنان باز نشینیم

گر تیشۀ گلچین شان نفکنده ز بنیاد

بر خاک درِ آن کو بنهم به ادب روی

کانجا سبق عشق تو استاد به من داد

بشکسته به سختی دلم از صدمت غربت

آنسان که نه آسانش پیوند توان داد

گویی که من آن جام بلورین تو بودم

کاز قُلّۀ سالنگ ز دست تو بیفتاد

ای کابل من باغ گل من چو دل من

دردا که تو هم سوخته یی زاتش بیداد

دردا که به آغوش تو دیگر اثری نیست

زان هستی و زان مستی و زان مردم دلشاد

در گلشن تو بستر گل پر شده از خار

بر بام تو پرّان شده بر جای هُما خاد

گر اشک فشانم به غمت ریزد سیلاب

بریاد تو گر آه کشم گردد فریاد

هر سنگ و سفال تو مرا دُرّ ِ یتیمی ست

از ریگ تهِ آمو تا قُلۀ شمشاد

بر دامن هر کوه تو صد کوی وفابود

پیوسته دلت مهد صفا کان وفا باد

---

آصف فکرت

---

نیاوران تهران – بهار 1367