حرف (و)،

نکته های شیرین

.

گذشــته را ببر از یاد و زانچـه هســت بگو

ز هوشـــــیاری آن چشــمکان مســـت بگو

ز عمر رفته کزان دسـت شـُسته ایـم مپرس

ازاین دو لحظه که در صحبت توهست بگو

دل شکســـــتۀ مارا ســــر شــــکایت نیست

ز سنگ خویش که هرجا زدی شکست بگو

ز آه ســرد که برخاســــت از دلم گفــــــتی

ازآن نگه که چو جان بر دلم نشــــست بگو

ازآن نگـاه که با دلــــــبـــری و شــــــیرینی

گشــــود در به رخم گاه و گاه بســــــت بگو

ز خود بگوی که دامن کشــــــیدی و از من

که برنداشتـــم از دامـــــن تو دســـــت بگو

بگو که تشـنۀ آن نکتـــــه های شـــــــیرینم

دمی چو صــحبت یاران غنیمــت است بگو

.

8 می 2011- شهر اتاوا

آصف فکرت

........

بهـــــار و میــهــن

هنگام بهار است عزیـــزان چمـنم کو؟

یاران وطنم کو؟

من لالۀ آزادم، دشـت و دمنـم کو؟

یاران وطنم کو؟

ای همنفسـان، از من، تا چند جداییــد؟

آخر به کجایید؟

من قمری تنهایم، ســرو و سمنم کو؟

یاران وطنم کو؟

خاک دگران را چه کنم؟ خانۀ من نیست

کاشــانۀ من نیست

آن خاک که آمیختـه با جان و تنـم کو؟

یاران وطنم کو؟

یک یار هــماواز درین شـهر ندارم

رو سوی که آرم ؟

خاک در جـانانم، مشک ختـنم کو؟

یاران وطنم کو؟

در باغ چو یاد آیدم از گلشـن کابـل

آتـش زندم گــل

بسـتان پر از نسـترن و یاسمنم کو؟

یاران وطنم کو؟

عمریســـت که از هموطن و یار شدم دور

چشمم شده بی نور

ای قافله ها یوسـف گل پیرهــنم کو ؟

یاران وطنم کو؟

.

آصف فکرت

.

نیاوران تهران - بهار 1366