غزلها، بقیۀ حرف (م) و حرف (ن)

بشکنم یا نه؟

 

پیش چشمت جام جــم را بشکنم یا نشکنم؟

زود می رنجـــد، دلم را بشکنم یا نشکنم؟

آخر آن گیسوی مشکین گشت دستاویز من

این شب پر پیچ و خم را بشکنم یا نشکنم؟

پند واعظ زآســـتانت دور می خواهد مرا

زیر پایت این صنـم را بشکنم یا نشکنم؟

ترســم آه آتشــین طبع تو را سازد ملول

برکشم؟ این کوه غم را بشکنم یا نشکنم؟

می رمد گاهی دل از نامهربانیهـای تو

شـــهپر مرغ حرم را بشکنم یا نشکنم؟

پرگُلست این بوستان امّا نداردبوی دوست

گُلبــــن بــــاغ ارم را بشــکنم یا نشکنم؟

در شبستانی که برفرهنگ روزن بسته اند

نــــان اربــاب کــرم را بشکنم یا نشکنم؟

ای جوانان خراســان از زبان و کلک تان

شــرمسـارم من، قلــم را بشکنم یا نشکنم؟

بی تو امشب بر دل فکرت خلد ساز و سرود

لحن وصوت وزیروبم را بشکنم یا نشکنم؟

اتاوا 7 نومبر 2013

آصف فکرت

 

سرخوش و مست

گویند که بی ساغرومی سرخوش و مستیم

با گردش چشــــم تو چنیـــنیم که هـــــستیم

در پیش بلنـــدان چمـــن ســـروِ بلندیـــــم

شـادیم که در سایۀ شمــــشاد تو پستــــیم

جان برکف و سـر در قدم لطـف تو داریم

گر بر سـر پاکوبی و افشــــاندن دستـــیم

ما را چه دهی سـر؟ که ز تو روی نتابیـم

ما دام تـو جُســتیم و ز بنــد تـو نجَســتیـم

نز ننگ هراسیم و نه از سـنگ گریزیــم

در گوشــــۀ بامـت چو نشستیم، نشستیــم

در راه تـو داریــم اگر چشـــم امیدیســت

بگشای دری را که به روی همه بسـتیـم

هر ناز که با یاد خوشـــت بود، کشـــیدیم

هر عهـد که با غیر تو بســتیم، گســستیم

آنانکــه دل مـــا بشـــکستــند، شکستـــند

خود گر همه سنگیم دلی را نشکســــتیم

فــکرت نگرانســـت زهرسو که بتــابی

در دور نگاهــت گل خورشیدپرستــــیم

اتاوا، 14 فروردین/ حمل 1392

آصف فکرت

مصاحبه در مورد فارسی - دری - تاجیکی:

http://www.youtube.com/watch?v=LI2POA-Bh5w

http://www.youtube.com/watch?v=DHqqRTPYwhE

خوب کردی

در دل من جاگرفتی، خوب کردی جان من

کشور دل را گرفتی، خوب کردی جان من

تا نشستی در دلم، برخاست تنگی از دلم

دامن صحرا گرفتی، خوب کردی جان من

آبیاری کرد اشکم سرو موزون تو را

در دو چشمم پا گرفتی، خوب کردی جان من

مستی چشمت خجالت داد ساغر را به بزم

گردن مینا گرفتی، خوب کردی جان من

رنگ ازگل، تابش ازمه، مستی ازمی برده ای

صبر را از ما گرفتی، خوب کردی جان من

با غزال حسن، شیر عشق را کردی شکار

گرچه بی پروا گرفتی، خوب کردی جان من

نه به دل آرامشی ماندی نه آسایش به جان

هردو را زیبا گرفتی، خوب کردی جان من

بهر فکرت از میان اسمها و رسمها

عاشق رسوا گرفتی، خوب کردی جان من

نهم ماه مه 2012 اتاوا-    آصف فکرت

ذرّه های خُرد

بیـــگانه چنـد بودن در جمع همنــــشینان

الفت نمی شــــناسـند، بیزاری آفریـــنان

کی عافیـت توان جُست زین انجمن که دارند

صد رنگ خنده بر لب، خنجر در آســتینان

هر نقش پا درین دشـت، صد رنگ فتـنه دارد

بیـدار بگذر ای دل، زین خفــته در کمــینان

درد نهان نگوبم، الاّ به حضـرت دوســت

تا داغ دل نبیــنند، ایــن داغ برجــبینان

خوش عالمیــست ما ر،ا با محنت و بلایش

این قصّه را مگویــید با عافیـت گزیــنان

در خاک راه جانـان، ما ذرّه های خُردیــم

ما را چه نسبت ای دوست با خودبزرگ بینان؟

ارباب جاه دورند، از آســـتان معنی

از آســـــمان مپرسید، زین بسـته بر زمینان

گر خستهء ســپهریم، آگنده دل ز مهریم

یارب چه درد دارند، این سـینه پر ز کینان!

.

آصف فکرت

خزان 1378

......

برف و آتش

اکنون که نشسته خوش زمستان

مستان می آتشــــین ز مســتان

خود نیست ضرور اندرین شهر

پرسیدن کوی می پرستــــان

اینجا همه مست جام عشــقند

بالا دســتان و زیردستـــان

پوشیده چو برف بســتر گـُل

مـشکوی کنیم ما گلسـتان

روی خوش دوست، دفترِ شعر

ماراست بهــار و باغ و بـُستان

بــــالای بلنـــد و آتــش دل

برخاست خوش این و خوش نشست آن

در گوش دلم صــــدای پـــایت

آوای خوش هزاردســـتان

از تابش گرمی نگـاهت

آتشکده شـــد مــــرا شبسـتان

گـرچـارۀ درد مـــــا بجویـی

خود شربت لطف خویش مستان

بیمـار تو را اثر ندارد

عنّاب و بنفــشـه و سپستان

یــــــــاد تو نهدش نــــام، ورنه

دارالزّ ُهد است کافــرستـان

فکرت غزل کهن پســـندد

کاین قصـّۀ دل بود نه چســتان

.

آصف فکرت

30 نوامبر 2007 -اتاوا

......

بهار و بوی یار

بویـی بسـَــــتان به یـــــاد یاران

زان پیــش که بگذرد بهــــــاران

از غنچهء نوشــــکفته بشــــــــنو:

هنـگام شـــکفتن اســـت، یاران!

تنــــدر بنواخـــــت طـــــبل کاوه

ضحّـــــــاک ببرد رنج ماران

بازار گهرگران گشــــــــــــودند

بســـــــــــــــتند دکان نقره کاران

دل نغــــــــــزتر این زمان ربایند

شکّرشکنان و دلشـــــــــــــکاران

هرچند ز دوســــــــــت دور مانند

نزدیک دلنــــــد دوســـــــتداران

افشـــــــــــانده به مهر بر تو ایزد

دُردانه ز دانه هـــــــــــای باران

تو پایهء خود نمی شــــــــــناسی

در خانه درون چو ســــوگواران

بنگر که نســــــــیم چون دهد یاد

دست افشانی به شـــــــاخساران

نرگس به جمال خویش دل باخت

چون دید به طرف جویـــــباران

ای دوســـت مگر تو دل نداری؟

غافل ز گل و ز گلعـــــــــــذاران

خوش باش امروز تا نباشـــــــی

هنگام خزان ز شرمســــــــاران

در یاب که در نیـــافت فکرت

بر وی بگذشــــــت روزگاران

.

آصف فکرت

شهر اتاوا – 4 می 2006

...............

تنـــها تــریــن

زندگی را، گرچه بس تلخ اســت، ای زیــبا ترین

آی و شــیرین تر ز جان کن بهر این تنــها ترین

شــرح شــوق دیدنت را نکته ها ســـنجیده ام

با تو هــست امّا زبان خامــشی گویا ترین

خســته ام از صحبت عالم نمایان، ای خوشـــا

ســــاعتی مجنون شــدن، بهر تو ای لــــیلا ترین

چون ز لبخـــندی توان طـرح جهـــانی تازه ریخــت

صــبح و شـــامم را مخواه این گونه بی معــــنا ترین

عـــشق را نازم که تا این شــعله در دل روشــن اســت

هســت در جمــع جوانــان پیر ما برنا تـرین

گر جوانی طی شـــد و آوارگی فرســـود جان

همچنان عاشـــق ترینم، همچــنان رســـوا ترین

نیســــت والایی مرا از صـــدر ارباب دول

آســــتان بوس تو ام هســــتم اگر والا ترین

.

آصف فکرت

مشهد- 7 دلو 1378

نشیب و فراز

اگرچه هست فراق تو جانگــدازترین

پیـام گاهگهــت هسـت دلنـوازترین

چه پرســـــیــَم که شب انتظار چون گذرد؟

شــبی ســیاهترین و شــبی دراز ترین

مرا تغـافل و یاد تو می برد از خویش

گهی نشــیب ترین و گهی فرازترین

دمی به گردش چشــمی بســــاز کار مرا

که هست گردش چشم تو کارسـاز ترین

نیازمند تو بودن سـعادتیـست که هســت

نیــازمند تو از خلق بی نیازتـرین

به پیش من که سرم خاک آستان شما ست

شـگفت نیست که شیخ است بی نمازترین

چو بشـکفــد گـُل یــاد تــــو در دل تنــگم

دل از میـــان همه باغهاســــــت بازتریــن

.

آصف فکرت

6 فبروری 2007

.........

پشت دیوار وطن

خون دل دارم به ساغر پشت دیوار وطن

می برم در دامن گل حسرت خار وطن

ای طبیب مهربان زحمت مده خود را که نیست

جز کف خاکی دوای درد بیمار وطن

الفت دیرینه هرگز نگسلد عیبم مکن

دل اگر دارد سر یار دلازار وطن

ای خوش آن ساعت که با یاد بهار کودکی

سر نهم مستانه بر دامان کهسار وطن

آشیانم سوخت از خواب گرانم وای من

شرم می آید مرا از چشم بیدار وطن

گر زغربت جان بدر بردم گرانجانم مخوان

زنده می دارد مرا امید دیدار وطن

مال و زر گر نیست ما را مهر میهن بود و هست

نقد جان را می توان بردن به بازار وطن

فکرت از نامهربانیها نگردم سرگران

بسکه مستم از شراب مهر سرشار وطن

.

آصف فکرت

مشهد - زمستان 1377