غزلها،حرف (ز)

بهار بی تو

آمد بهار و از تو نیامد خبر هنوز

گل جلوه کرد و از تو نبینم اثر هنوز

خندید غنچه صبحگهان بر رخ نسیم

دور از رخ تو دیده ام از گریه تر هنوز

تنها چسان به روی گل و لاله بنگرم

گلچــهر لاله روی من اندر سفر هنوز

یاران میان سبزه و گل جام می به کف

من می خورم به داغ تو خون جگر هنوز

هر جا حکایتی ست ز شور و جنون من

تنها تویی ز درد دلم بی خبر هنوز

از شرح غصّه ام جگر سنگ آب شد

این شعله در دل تو ندارد اثر هنوز

.

آصف فکرت

بهار 1345

...........

پایان فسانه

نگاه گـرم تو شــعـر مرا بهانه هنـــوز

صدای پـای تــو آهنگ این ترانه هنــوز

چــه آتشی؟ ز کجایی؟ چه می کنی با من؟

که پاک ســوختم ومی کشی زبانه هنوز

به زیر سایه ات ای سرو سایه گستر عشق

مراست گرم، نفســـــهای عاشقانه هنــــــوز

اگـرچـه رنج منی، بیگمان تو گنج منی

بمان! چو مانده مــــرا کار با زمانه هنــوز

نمی برد گل این بـــــاغ دل ز من، چه کنم؟

گرفته دامن دل خـار آشیــانه هنوز

به گرمجوشی دل با تو، می برم حسرت

که بیگه است و ندارد هوای خانه هنــوز

ز فصل ناخوش هسـتی چرا ملول شویم؟

نخوانده ایم چو پایان این فسـانه هنوز

.

آصف فکرت

اتاوا-20 جنوری 2008

--------

پیمان کهن

پیــــمانه اگر پـُـردهی ای مهــردل ا فــروز

پیــمان کهــن تازه توان کرد به نوروز

می ده، نه از آن می کــه خــِرد را بـــزدایــــد

می ده خـِردافـــــزای وروانبخـش و دل افروز

آن می، می ِ عشـق است و به لبخند تو جاریست

مســـتی دهدم مــوجی از آن هفــت شـــبـاروز

اســــفند مه آخـر شد و نوروز به راهســــــت

نــوروز هــمـــه روز و همه روز ِ تو پیـــروز

بنشــین نفســی تا سخن دوست بگویـــیم

ای دوســـت رهــا کن خبر دشـمن کین توز

مــن از سـخـــنت گـل چــنم و از غزل من

تو دُرّ ِ دری در صفــت خویشــتن اندوز

یک صبح چو من ســـوی چمن آی و نوازش

از دســـت صــبا بر گل و خــار چمن آموز

جمعیّـت احبــاب دمی هست و دمی نیسـت

حیــف اســت به فــردا فکــنی وعـدۀ امــروز

.

آصف فکرت

11 مارچ 2007

.................

یاد و فریاد

گرچه با نامهــــــربانی می کنی یـادم هنــــــــوز

اینکه یـادم می کنی، ای مهربان، شــــــادم هنـوز

نامه ام را پیش یاران نغز و شیــــرین خوانده ای

کاش می گفتی، دراین فن هستی اســــــتادم هنوز

پرتـــــو مهـــــــر تو بر ویرانۀ شـــــعرم فتــــــاد

سبز و شورانگیـــز و شـــــادیبخش و آبادم هنوز

یــــاد ایّامی که می خوانــــــدی به نامی هردمـــم

گاه وامق، گاه مجنـــــــــون، گاه فرهـــــادم هنوز

گاه شهــــرت، گاه رســــــوایی، گهی درمانــــدگی

می رســـد عشـــقت به هر رنگی به فریــادم هنوز

گر به ســــر بینی مرا، در زیر بـــرف دَی مهــــم

ور به دل بینــــی مرا، گرمــــــای مـُــــردادم هنوز

بی نیـــــازم، تا که محتـــــــاج ســـــــر کوی تو ام

بســــــتۀ آن ســــروِ موزونــــــم، گر آزادم هــنوز

همچو فکرت خوش نشـــــین غربت آبــــــاد فرنگ

در هوای شــــــهر ِ انصـــاری و بهـــــــزادم هنوز

آصف فکرت

شهر اتاوا – ششم جون 2011