۱۳۹۰ مرداد ۱۹, چهارشنبه

غزلها، حرف (ر)



بخواهی یا نخواهی

من بــیایم یا نیــــایم بـاز می آید بهـــــار

ور ببینم یا نبینم سبـــــــز گردد مرغــزار

تو بخواهی یا نخواهی می شوم قربـان تو

جان چه ارزد گر نگردد در ره جانان نثار

بشنوی یا نشـــنوی پیش تو گویم راز دل

زانکه راز بیـــــدلان نشـنیده داند رازدار

گر بیایی ور نیـایی دیده ام بر راه توست

زانکه دانــم هسـت کارت با دل امّیــدوار

بسـتُری یا نستُری اشــک من و دامان تو

جز به دامانت نگیــرد جای، دُرِّ شـــاهوار

بگذری یا نگذری خاک ســر کوی تو ام

از نســیمم می رسد پیغام در هر رهگذار

بسپرم یا نسپرم جان برلب آمد بی رخت

یاتوام جانبخش خواهی گشت یامن جانسپار

گر خموشی غنچه بویم ور بخندی گل برم

رازدان بوســـــتانم در خزان و در بهـــــار

بشکنی یا نشکنی دل زیر پای ناز توست

بشکنی رنگ حنـا ور نشکنی گرد ســوار

گر بمیرم ور بمــــانم زنده ام در عشق تو

هرکجا یادی زتو، شعری ز فکرت یادگار

اتاوا 4 نومبر 2013

آصف فکرت

قصّه ء دل

گــر هســــــت گاه مجنون، گه مست، گاه بیمـــــار
زین دل خوشــــم که نبود یک روز بی خریدار
یک روز می کشندش با گیســــوان مشکین
یک روز می فریبند او را به نغز گفــــتار
یک روز می ستیزد با ابروان سرکش
یک روز می گریزد از چشمکان عیّار
گفتم: سپید شد مو، ای دل ره دگر جو
گفتا: تو باز پس رو، ما راست اوّل کار
گفتم: غم رقیـــــــبان آزرده داردم جــــان
گفت : از رقیــــب بگذر، دل با حبیب بسـپار
آری، که قصـــــــّهء دل هرچند غُصــــّه دارد
خواهی ز سر شـــــــــنیدن گر بشنوی دو صد بار
بس قصــــّه ها که خوانند، تا خسته یی بخســـــــــبد
لیکن ز قصــــــــّهء دل، صد خفته گشـــــــته بـــــــیدار
9 دلو 1378
............

پیامِ حضرت دوست

گـر دیگـــر ازین گونه پیامیست ز دلدار
نگشــوده و پنهانی و آهسـته به من آر
پیغام تو بـوی گـُـل و بــرگ سمن آورد
پیغام چنین است چو آرند ز گـُلـزار
با یار ازین یار جـدا مانـده بگویید
بســیار شد ای یار غــم هجر تو بســیار
در بـاغم و داغ از غـم آن روز که بودم
در کوی تـو پیشـــــانی امّیـــد به دیوار
اشکی که روان گشت و نخواهم که بخشکد
اشکیست که بر یاد تو لغزید به رخسـار
بنــواختــۀ خار ره کوی تو بیــند
از بـــرگ گــُـل باغـچـــۀ غیـر تو آزار
ای مهــر برآن برزن و کـو گرمــترک تاب
ای ابـر برآن دشــت و دمن نرمـترک بار
ای ماه مبــادا شــود آشـفـته ز تابت
آرامتــــرک تـاب بـر آرامگه یار
گر شحنه ام از کوی وفـایت به جـفا راند
نشگــفت که شحنه ست و بدین کار سـزاوار
.
آصف فکرت
4 سپتامبر 2007
.................

چکـــــامه

برابرم بنشین ذوقِ دیدنم بنگر
سخن بگوی و نشاط شنیدنم بنگر
چو با تو ام خبر از دل چسان توانم داشت
ز دل مپزس سراپا تپیدنم بنگر
به یک دو لحظه خموشی، ز یک دو نکتۀ نغز
رمیدنم بنگر، آرمیدنم بنگر
ز چشم خویش به خاک اوفتادنم مپـــسند
بگیر دامن و ذوق چکیدنم بنگر
به یک تبسّمت ار جان دهم گرانم نیست
به یک اشاره تلاش خریدنم بنگر
به زور عشق چو بنهاده ام به پای تو سر
ز سروران جهان سر کشیدنم بنگر
سپاس آن دو لب نکته سنج شعر انگیز
چنین چکامۀ نغز آفریدنم بنــــگر
.
آصف فکرت
کابل، بهار 1361

0 نظر:

ارسال یک نظر

اشتراک در نظرات پیام [Atom]

<< صفحهٔ اصلی